چکیده

   روابط بین دختران و پسران نوجوان و جوان در کشور ما همواره به صورت یک معضل اجتماعی مطرح بوده است و اولیای خانه و مدرسه پیوسته به وضع حادی با آن روبرو بوده اند . از یک سو مراجعات مکرر خانواده ها به مراکز مشاوره و متخصصین تعلیم و تربیت که حاکی از نگرانی و چاره جویی بر این نوع روابط می باشد و از سوی دیگر گزارشات و درگیری های مدارس ، دانشگاه ها و مراکز آموزشی و تربیتی حاکی از سردرگمی آنان در برخورد با این معضل بوده و لذا چگونه می توانند به سوالات خود در رابطه با اینکه چه کنند تا نوجوان به شکل نامشروع و نامتعارف با افراد غیر همجنس رابطه برقرار نسازد ، دوستی و عشق آنان را چگونه چاره ساز باشند و با چه زبانی آنان را به راه راست هدایت کنند تا از طریق نامه ، تلفن و طرق دیگر با افراد غیر همجنس رابطه برقرار نسازد ، پاسخ دهند . در این راستا تصور و نگرش نوجوانان در مورد جنس مخالف و نیز طرز تلقی آنان در این روابط می تواند زمینه ساز ایجاد آن گردد .

عوارض کوتاه مدت و بلند مدت این رفاقت ها بر روی درس و در نتیجه افت تحصیلی ، ایجاد شک و تردید و سوء ظن نسبت به همسر آینده ، اضطراب و تنوع طلبی و خطر برگشت به عادات پیشین و لغزیدن در فساد ، فشار بر روی اعصاب و روان ، سست کردن بنیاد خانواده ها و بچه های طلاق و . . . ( احمدی ، تحلیلی تربیتی بر روابط . . . ، ص 49) مسائلی نیستند که نه راحت بتوان از کنار آنها گذشت و نه جبران کرد و جای سوال اینجاست : که چرا این مسائل امروزه و در میان قشر تحصیل کرده جامعه ما بیشتر است ؟ و چرا مشاورین مدارس مجبورند به جای اینکه در سال های سرنوشت دانش آموزان راهگشای مسائل تحصیل آنها باشند تمام هم و غمشان ، صرف حل کردن مسائل ارتباطی آسیب زا گردد .

لذا اقدام به حل مشکل و چاره گشایی در این زمینه ، تمرین و آموزش جهت اصلاح روابط دانش آموزان دختر دبیرستان مذکور ( هفت نفر از آنها ) با جنس مالف خود و وارد شدن در روابط آسیب زا ، خصوصاً در این مقطع زمانی از نظر اینجانب ضروری به نظر رسیده و موضوع اصلی این اقدام پژوهی می باشد .